Data aktualizacji: 12 maja 2022 Polipy jelita grubego, w tym polipy odbytu, należą do bardzo częstych zmian narządów wewnętrznych człowieka. To zwyrodnienia o charakterze nowotworowym, które zazwyczaj nie dają żadnych objawów. Dlatego tak ważne są profilaktyczne badania, które pozwolą na zdiagnozowanie polipa i jego usunięcie. Polipy odbytu są łagodnymi zmianami nowotworowymi zbudowanymi z tkanki łącznej oraz nabłonka. Lekarze diagnozują je średnio u 20-40 procent pacjentów poddawanych profilaktycznej kolonoskopii. Skąd się biorą te uszypułowane zmiany rosnące na błonie śluzowej jelita? Ryzyko pojawienia się polipów odbytu rośnie wraz z wiekiem, pierwsze zmiany najczęściej tworzą się około 30. roku życia. U niektórych pacjentów tworzenie się polipów jest uwarunkowane genetycznie. Osoby takie muszą częściej wykonywać profilaktyczną kolonoskopię, zwłaszcza jeśli w rodzinie były przypadki nowotworów jelita powstałego na bazie polipa. Polipy odbytu różnią się między sobą budową i można je podzielić na polipy: gruczolakowe - mogą ulegać zmianie złośliwej w ciągu 10-12 lat. W złośliwą zmianę przekształca się połowa polipów o średnicy powyżej 2 cm hiperplastyczne - częściej rozwijają się w odbytnicy, ryzyko przemiany złośliwej nie jest tak znaczne jak w przypadku polipów gruczolakowych, jednak duże i liczne polipy hiperplastyczne trzeba usunąć hamartomatyczne – powstają w chorobach uwarunkowanych genetycznie rzekome - powstają w wyniku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego Polipy odbytu a hemoroidy Wielu pacjentów myli polipy odbytu z żylakami odbytu zwanymi potocznie hemoroidami. Żylaki odbytu są poszerzeniem splotu żylnego odbytu, które często objawiają się pieczeniem, swędzeniem w okolicy odbytu, a także krwawieniem. Tymczasem polip to każde uwypuklenie ponad powierzchnię ściany jelita grubego w kierunku jego światła, zazwyczaj ból jest przy nich mniej odczuwalny. Polipy odbytu objawy Niestety większość polipów nie powoduje żadnych objawów i jest wykrywana podczas profilaktycznych badań, zwłaszcza, jeśli polipy są małe, do 1 cm. Większe zmiany mogą objawiać się: zmianą rytmu wypróżnień zaparciami biegunkami stolcem z domieszka śluzu lub krwi uczuciem parcia na stolec bólami brzucha niedokrwistością Rzadko kiedy polipom odbytu towarzyszy ból, jeśli tak się zdarzy może to oznaczać, że pacjent jednocześnie ma szczelinę odbytu, polip wypadł poza kanał odbytu i zwieracz uciska szypułę polipa lub polip utknął w kanale przetoki. Jeśli pacjent zauważy u siebie niepokojące objawy powinien jak najszybciej zgłosić się do lekarza, bo podobne symptomy mogą sugerować powstanie zmian rakowych jelita grubego. Pierwszym badaniem przy podejrzeniu polipów jelita jest badanie kału na krew utajoną, czyli obecności krwi, lekarz może skierować pacjenta także na badanie endoskopowe jelita grubego, podczas którego można zdiagnozować polipy i inne niepokojące zmiany. Zobacz też: Tłuszczak - przyczyny, usuwanie, leczenie Polip odbytu leczenie W trakcie badania endoskopowego można w całości usunąć polipy, które nie przekraczają 3 cm średnicy. Zabieg nie wymaga dodatkowego znieczulenia i nie jest bolesny dla pacjenta. Wycięta zmiana przekazywana jest do badania histopatologicznego, żeby wykluczyć nowotwór jelita. Jeśli zmiana jest złośliwa konieczna będzie operacja usuwająca większą część jelita i najbliższe węzły chłonne. Szacuje się, że w przypadku zachorowania na raka wykształconego z polipa człowiek ma tylko 30 procent szans na przeżycie. Polip odbytu u dziecka Choć większość polipów odbytu diagnozuje się u dorosłych osób i ryzyko ich występowania zwiększa się wraz z wiekiem, to czasem zdarza się, że mamy do czynienia z polipami odbytu u dziecka. U dzieci polipy diagnozuje się w podobny sposób, jak u dorosłych. Jeśli lekarz zdecyduje o wykonaniu kolonoskopii, to zostanie ona przeprowadzona w znieczuleniu ogólnym, żeby złagodzić stres u małego pacjenta. Dziecko jest wtedy na jeden dzień przyjmowane do szpitala. Czytaj też: Rak odbytu - objawy, przyczyny, leczenie i rokowania Polipy jelita grubego - leczenie i dieta Polipy jelita grubego – objawy i przyczyny Swędzenie i pieczenie odbytu. Jakie mogą być przyczyny? Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!

Nadmierne wypadanie sierści u psa nie zawsze musi świadczyć o chorobie. Pies gubi włosy codziennie, a w niektórych miesiącach może tracić ich więcej i jest to jak najbardziej prawidłowe. Zdarza się jednak, że utrata włosów to jedynie objaw poważnej choroby. Chcesz wiedzieć dlaczego pies linieje, kiedy należy się martwić nadmierną utratą włosów czworonoga i co na wypadanie sierści u psa jest najlepsze? Przeczytaj. Kiedy pies traci sierść?Sezonowe wypadanie sierściChoroby endokrynologiczneNieprawidłowe proporcje składników odżywczych Alergie Atopowe zapalenie skóry (AZS)Substancje chemicznePasożyty i bakterieGrzybicaChoroby genetyczneStres, nerwica i depresjaKiedy wypadanie sierści powinno nas zaniepokoić?Jakie preparaty podawać psu na wypadanie sierści? Kiedy pies traci sierść? Psia sierść wypada przez cały rok. Niektóre rasy psów tracą obfite ilości sierści każdego dnia, a inne jedynie pojedyncze włosy. Rasy, które gubią najmniej sierści, to te, które są uważane za „hipoalergiczne”. Należą do nich między innymi pudel, czarny terier rosyjski, sznaucer i basenji. Sezonowe wypadanie sierści Sierść obficiej wypada jesienią i wiosną. To normalne zjawisko, które nie powinno niepokoić opiekunów. Psy przygotowują się w ten sposób do zmieniających się warunków atmosferycznych. U niektórych czworonogów ilość wypadającej sierści nawet podczas przesilenia jest skąpa, a u innych bardzo obfita. Warto wówczas wyczesywać martwe włosy codziennie na spacerach lub zaraz po nich oraz częściej odkurzać mieszkanie. Choroby endokrynologiczne Wynikają z nieprawidłowych proporcji hormonów w organizmie. Zaburzenia hormonalne pojawiają się, gdy gruczoły dokrewne, produkujące i wydzielające hormony funkcjonują nieprawidłowo lub organizm nie reaguje właściwie na wytworzone hormony. Istnieje wiele schorzeń, w przebiegu których psy gubią sierść. Najistotniejsze z nich to: niedoczynność tarczycy Jest to niedobór hormonów tarczycowych lub brak reakcji organizmu na ich obecność. Objawem tego są symetryczne wyłysienia na bokach ciała, rzadko obejmujące głowę i kończyny. Włosy często wypadają też na grzbietowej powierzchni ogona. Sierść jest sucha i łamliwa, bez połysku. Wyłysiałe miejsca na skórze mogą być przebarwione, sama skóra jest zgrubiała i chłodna. Choroba wymaga potwierdzenia za pomocą specjalistycznych badań krwi. Leczenie polega na podawaniu psu leków, które uzupełniają niedobory hormonów tarczycowych. nadczynność tarczycy Pojawia się u osobników z gruczolakiem lub gruczolakorakiem tarczycy. Objawy to zmierzwiona sierść oraz miejscowe wyłysienia. Rzadko występuje u psów, ale nie należy jej bagatelizować. Schorzenie wymaga potwierdzenia za pomocą badań dodatkowych (z krwi). Leczenie zależy od stanu klinicznego psa. Może się opierać na środkach farmakologicznych, radioterapii lub chirurgicznym usunięciu tarczycy. nadczynność kory nadnerczy (zespół Cushinga) Zbyt wysoki poziom glikokortykosteroidów może pojawić się na skutek przyjmowania niektórych leków, z powodu guza nadnercza lub zaburzeń funkcjonowania przysadki mózgowej. Często występuje u pudli, jamników i bokserów. Chorobie towarzyszą zmiany skórne – symetryczne wyłysienia na grzbiecie, tułowiu, klatce piersiowej i brzuchu. Raczej nie występują na głowie i kończynach. Włosy są matowe, łamliwe, płytko osadzone i pozbawione blasku. Skóra jest cienka, prześwitująca, co łatwo można zauważyć w miejscach wyłysień. Chorobę należy potwierdzić za pomocą badań laboratoryjnych. Przydatne są także próby czynnościowe nadnerczy, czyli test stymulacji ACTH oraz test hamowania deksametazonem. Leczenie ustala lekarz weterynarii na podstawie objawów klinicznych i wyników badań laboratoryjnych. przerost i zapalenie tarczki ogona Podwyższony poziom męskich hormonów we krwi jest spowodowany zmianami patologicznymi w jądrach. Pojawia się ubytek włosów na ogonie, około 2-6 cm od okolicy odbytu. Towarzyszy temu zaczerwienienie oraz obrzęk. Choroba wymaga specjalistycznego leczenia. dysfunkcja jajnikowa U samic dochodzi do zaburzeń wydzielania hormonów, odpowiadających za cykle płciowe. W okolicy krocza pojawia się wyłysienie. Skóra jest sucha z popękanym naskórkiem. W okolicy sromu występuje łojotok. W takich sytuacjach potrzebna jest konsultacja lekarza weterynarii. rogowacenie ciemne Przyczyny tej choroby nie są jeszcze do końca znane. Pojawiają się przebarwienia, zgrubienia i pęknięcia naskórka. Choroba często występuje u jamników. Pierwsze objawy pojawiają się w wieku szczenięcym, mają postać brązowych plamek pod pachami. Leczenie polega na podawaniu preparatów hormonalnych oraz witamin i minerałów. Nieprawidłowe proporcje składników odżywczych Brak nienasyconych kwasów tłuszczowych, witamin, nadmiar potasu i wapnia, czy niedobór cynku w diecie mogą sprzyjać nadmiernemu wypadaniu sierści i osłabieniu struktury włosa. Zmiany dotyczą zazwyczaj całej sierści psa, nie występują punktowo. Dieta czworonoga powinna być zbilansowana i dostarczać mu wszystkich niezbędnych składników odżywczych w prawidłowych proporcjach. Niezbilansowana dieta wynika najczęściej z błędów żywieniowych opiekunów, którzy np. gotują dla psów w domu. Najbezpieczniej jest stosować pełnoporcjową gotową karmę dla psów, np. mokrą i suchą karmę Pedigree. Alergie Utrata sierści może być spowodowana nadwrażliwością na niektóre alergeny. Wiele psów jest uczulonych na przykład na ślinę pcheł, które żerują na ich skórze. Zdiagnozowanie alergii u psa nie jest proste, wymaga specjalistycznych badań dodatkowych oraz dużo cierpliwości ze strony opiekuna. Zmiany alergiczne na skórze występują nagle, pies czuje bardzo silny świąd, wygryza sierść i liże miejsce, w którym odczuwa dyskomfort. W skutek tego powstaje rana, która często wymaga interwencji lekarza weterynarii. Wyłysienia na tle alergii występują miejscowo. Leczenie alergii u psa polega przede wszystkim na eliminowaniu alergenów, które uczulają psa i wywołują objawy. Atopowe zapalenie skóry (AZS) W wyniku nieprawidłowej odpowiedzi immunologicznej na alergeny powietrznopochodne, dochodzi do rozwinięcia się zmian zapalnych, które są źródłem świądu. Powstaje także rumień. Pies, drapiąc się, uszkadza powierzchnię skóry. Wykwitom pierwotnym towarzyszą także krosty, grudki i nadżerki, powstają także miejscowe wyłysienia. U niektórych ras, chorobie towarzyszą nietypowe zmiany, np. u bokserów często występuje pokrzywka, a u labradorów łojotok suchy. Rodzaje alergii u psów: alergia pokarmowa (na drób, nabiał, wieprzowinę, wołowinę lub inne);alergia wziewna (na grzyby, roztocza, pyłki lub inne);alergiczne pchle zapalenie skóry – APZSalergia kontaktowa (np. na metalową miskę, obrożę itp.) Substancje chemiczne Niektóre leki nieprzeznaczone dla psów, kosmetyki i środki insektobójcze mogą podrażniać skórę zwierząt, powodując miejscowe wypadanie włosów i podrażnienie skóry. Pamiętaj, by stosować u psów tylko i wyłącznie preparaty przeznaczone dla tego gatunku zwierząt. Pasożyty i bakterie Pasożyty są często pierwotną przyczyną problemu. Żerują na powierzchni skóry lub w jej warstwach powierzchownych, co powoduje zaburzenie jej ciągłości. Uszkodzona skóra to brama wejścia dla niebezpiecznych bakterii oraz pasożytów, które mogą dawać silniej wyrażone objawy skórne oraz zajmować kolejne obszary, w tym tkankę podskórną, mięśnie i kości, a wraz z krwią mogą rozprzestrzeniać się po całym organizmie. bakterie Odpowiadają za powierzchowne lub głębokie zapalenie skóry. Bakterie mogą dostać się do skóry przez owady kąsające, mogą być także przeniesione przez ciała obce, które naruszają ciągłość skóry. pasożyty nużeniec psi Demodekoza to choroba wywoływana przez inwazję nużeńców (Demodex canis). Pasożyty zasiedlają mieszki włosowe i powodują ich zapalenie. Można wyróżnić postać miejscową i uogólnioną. Pierwsza lokalizuje się w okolicy twarzowej i przestrzeniach międzypalcowych. Charakterystycznym objawem są bezwłose ogniska na skórze. O postaci uogólnionej mówi się, kiedy pies ma więcej niż 12 zmian skórnych na całym ciele lub kiedy zmiany skórne mają dużą średnicę (np. zajmują całą głowę lub dużą część tułowia). Demodekoza to trudna do zdiagnozowania choroba, ponieważ nie zawsze udaje się wyizolować pasożyty. Nużyca, czyli demodekoza często atakuje szczenięta, bardzo stare psy oraz osobniki, które mają niedobory odporności. Nużeńce naturalnie występują na skórze czworonogów. Jednak objawy nużycy pojawiają się dopiero wtedy, gdy ich liczba znacząco wzrośnie, a układ immunologiczny psa nie będzie w stanie poradzić sobie z inwazją. świerzb drążący to pasożyt, który może pojawiać się u psów przez cały rok. Pasożyty drążą korytarze w skórze, namnażając się w nich i powodując ogromny świąd. Zmiany pojawiają się najczęściej w miejscach, w których skóra jest najbardziej delikatna, czyli na brzuchu, w pachwinach, pachach i na małżowinach usznych. Objawy szybko się rozprzestrzeniają i świerzb zajmuje coraz większe obszary. Pies, drapiąc się, podrażnia skórę i przyczynia się do pogłębienia wyłysień. Świerzb jest wysoce zaraźliwy dla innych psów, ale może też w pewnych sytuacjach przenosić się na inne gatunki zwierząt, a także na ludzi, dlatego wymaga podjęcia szybkiego leczenia. Grzybica Najczęściej pojawia się u osobników starych, rzadziej u bardzo młodych zwierząt. Występuje przede wszystkim u zwierząt, które mają osłabiony układ immunologiczny. Grzybice powierzchowne to dermatofitozy. Przyczyną są najczęściej grzyby Microsporum lub Trichophyton. Zakażenie następuje w wyniku bezpośredniego kontaktu z zainfekowanymi włosami lub zainfekowanym naskórkiem. Objawy grzybicy u psów to okrągłe wyłysienia, łuski i strupy. Leczenie jest długotrwałe, może potrwać nawet kilka tygodni. Choroby genetyczne ziarniniakowe zapalenie gruczołów łojowych To choroba genetyczna, o podłożu autoimmunologicznym. Dochodzi do zaburzeń rogowacenia skóry. Skutkiem tego jest zatkanie przewodów wyprowadzających gruczołów łojowych i ich zapalenie. Objawy to wyłysienia lub utrata podszerstka, nadmierne rogowacenie skóry, ropne lub łojotokowe zapalenia skóry. Często występuje u takich ras, jak: – akita; – pudel; – hovawart. wyłysienia rozjaśniające kolor sierści Pierwsze objawy mogą pojawić się już w 3 miesiącu życia psa. Najpóźniej manifestują się do 3 roku życia czworonoga. Włosy są matowe i suche. Wypadają przede wszystkim te puchowe, włosy ościste są mniej wybarwione. Wyłysieniom czasem towarzyszy świąd i łojotok. Choroba częściej występuje u psów z błękitnym umaszczeniem. Rasy predysponowane to: – doberman; – pinczer miniaturowy; – whippet; – sznaucer. Stres, nerwica i depresja Nieprawidłowości na tle zaburzeń neuropsychogennych także mogą być przyczyną nadmiernego wypadania sierści. Zmiany są wówczas uogólnione, nie występują w formie pojedynczych ognisk wyłysień. Trudno je zdiagnozować. W pierwszej kolejności należy wykluczyć inne przyczyny nadmiernego wypadania sierści. Zapalenie skóry wywołane nadmiernym wylizywaniem skóry, nazywane także ziarniniakiem z wylizywania obwodowych części kończyn jest schorzeniem wtórnym. Pierwotną przyczyną jest kompulsywne, nieustające wylizywanie niektórych obszarów ciała. Ponad połowa psów, które cierpią na to zaburzenie ma zaburzenia lękowe (lęk separacyjny, fobię dźwiękową, agresję lękową). Chore psy kompulsywnie wylizują kończyny lub inne miejsca na ciele, co doprowadza do utraty włosów i powierzchownego uszkodzenia ciągłości skóry. Zmiany dotyczą najczęściej kończyn przednich. To poważna choroba, która wymaga leczenia przez behawiorystów i wykwalifikowanych lekarzy weterynarii. Kiedy wypadanie sierści powinno nas zaniepokoić? Wypadanie sierści jesienią czy wiosną nie powinno dziwić żadnego miłośnika psów. To naturalne zjawisko adaptacyjne, które przygotowuje zwierzę na zmianę warunków atmosferycznych. W takich sytuacjach wystarczy kilka razy w tygodniu lub codziennie wyczesywać martwe włosy i regularnie odkurzać mieszkanie. Są jednak sytuacje, w których wypadanie sierści może zaniepokoić opiekuna. Jeśli pies, oprócz wyłysień, cierpi także na świąd, łupież, nadmierne rogowacenie naskórka, zmiany ropne, zaburzenia w pigmentacji włosów, zgrubienie skóry lub ma inne objawy dotyczące skóry, pazurów lub włosów, należy się z nim udać do lekarza weterynarii na wizytę. Konieczne może okazać się pobranie zeskrobin, wysłanie próbek do laboratorium na specjalistyczne badania oraz obejrzenie włosów pod mikroskopem. Wszystkie zmiany miejscowe na skórze powinny od razu niepokoić, zarówno te symetryczne, jak i niesymetryczne lub pojedyncze. Mogą to być objawy różnych schorzeń, między innymi tych o podłożu endokrynologicznym, genetycznym lub alergii. Sierść u suk w czasie połogu lub podczas laktacji może nadmiernie wypadać. Jest to związane ze zmianami hormonalnymi, które zachodzą w jej ciele, ale może także wynikać z nieprawidłowej diety lub przewlekłego zmęczenia, które jest spowodowane opieką nad miotem. W takich sytuacjach najczęściej dochodzi do samoistnej poprawy stanu sierści, ale dla wykluczenia innych przyczyn, należy udać się z suczką do lekarza weterynarii. Aby jej nie stresować, możesz zabrać ją ze szczeniętami przy okazji pierwszego odrobaczania szczeniąt lub ich pierwszego szczepienia. Jakie preparaty podawać psu na wypadanie sierści? Ze względu na to, że przyczyn wypadania sierści jest tak wiele, w pierwszej kolejności, przed wprowadzaniem leczenia, należy ustalić co powoduje łysienie. Najlepiej udać się do lekarza weterynarii, który zbada psa klinicznie, pobierze zeskrobiny i włosy oraz je zbada. Wskazane jest także wykonanie podstawowych badań krwi (morfologii i biochemii krwi). Dopiero po ustaleniu przyczyny, można podjąć leczenie. W przypadku obecności pasożytów skórnych, należy rozpocząć leczenie przeciwpasożytnicze, przy wykryciu infekcji bakteryjnej, wskazana będzie antybiotykoterapia, a w przypadku grzybicy, należy zastosować leki przeciwgrzybicze. Suplementy diety (witaminy, makro- i mikroelementy) są wskazane dla psów z niezbilansowaną dietą. Nie powinny być podawane psom bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem weterynarii, ponieważ specjalista musi ustalić, który rodzaj preparatu lub jaka dieta będzie najlepsza dla Twojego psa. Sierść psa jest zazwyczaj bardzo łatwa w pielęgnacji. Należy ją przeczesywać za pomocą szczotki lub grzebienia raz w tygodniu (lub częściej) i wyczesywać martwe włosy i martwy podszerstek. Kąpiel psa to kwestia indywidualna, częstość zależy od opiekuna i trybu życia. Po umyciu psa, warto zastosować na sierść odżywkę, która nada włosom połysk. Zapytaj lekarza weterynarii lub groomera o rodzaje odżywek i wybierz tę, która sprawdzi się najlepiej. Pamiętaj, by dokładnie oglądać skórę podczas kąpieli pod kątem obecności pasożytów zewnętrznych. Jak oceniasz ten artykuł? Kliknij, aby ocenić Średnia ocena / 5. Liczba głosów 149 Brak głosów. Oceń artykuł!

Ropień okołodobytniczy (Abscessus perianalis) Przyczyny powstawania – ropień okołoodbytniczy powstaje w następstwie infekcji gruczołów okołoodbytniczych. U większości ludzi występuje 8 do 10 gruczołów okołoodbytniczych. Są one zlokalizowane wzdłuż linii zębatej oddzielającej kanał odbytu od odbytnicy. Ze światła jelita przechodzą one poprzez mięsień zwieracz wewnętrzny odbytu do przestrzeni międzyzwieraczowej (zlokalizowanej pomiędzy zwieraczem wewnętrznym i zewnętrznym odbytu).Zamkniecie ujścia gruczołu prowadzi do szybkiego rozwoju w nim bakterii powodujących infekcję, która prowadzi do rozwoju ropnia okołoodbytniczego. Ropień i przetoka okołoodbytnicza Objawy : Do najważniejszych objawów ropnia okołoodbytniczego podawanych przez chorych zalicza się: 1. intensywny, stały ból w okolicy odbytu, który nie zależy od defekacji; 2. gorączka; 3. dreszcze; 4. parcie na stolec; 5. wydalanie treści ropnej wraz ze stolcem w przypadku samoistnego drenowania się ropnia do światła chirurgiczne pozwala stwierdzić: 1. obecność guza zawierającego treść płynną (balotowanie); 2. zaczerwienienie i pogrubienie skóry ponad ropniem w okolicy odbytu; Badania dodatkowe: w przypadku braku możliwości dokładnej oceny chirurgicznej zaleca się wykonanie tomografii komputerowej miednicy. Podział ropni okołoodbytniczych: Ropień okołoodbytowy (abscessus perianalis) Ropień okołoodbytowy powstaje z zainfekowanego gruczołu okołoodbytniczego i następnie rozwija się w przestrzeni pomiędzy zwieraczem wewnętrznym i zewnętrznym odbytu dochodząc do skóry okolicy odbytu, tworząc bolesny, chełboczący guzek (zdjecie 1) Zdjęcie 1. Ropień okołodbytowyRopień kulszowo – odbytniczy (abscessus ischiorectalis)Ropień kulszowo – odbytniczy powstaje z zainfekowanego gruczołu okoloodbytniczego, a następnie przebija mięsień zwieracz zewnętrzny lokalizując się w przestrzeni kulszowo – odbytniczej. Rozwijając się obustronnie jest nazywany ropniem podkowiastym. Ropień ten objawia się bolesnym, zaczerwienionym guzem w okolicy kulszowej. Ropniowi odbytniczo – kulszowemu towarzyszą zwykle objawy ogólne: gorączka, dreszcze, złe międzyzwieraczowy (intersphinteric abscessus)Rzadko występująca postać ropnia okołoodbytowego, który rozwija się w przestrzeni pomiędzy zwieraczami odbytu, ale nie dochodzi do skory okolicy odbytu. Rozpoznawany jest jako bolesny twór w kanale odbytu w trakcie badania palcem. Ropień naddźwigaczowy (supralevator abscessus)Ropień ten może powstawać z dwóch odmiennych źródeł. Przyczyna jego rozwoju może być infekcja gruczołów okołoodbytniczych – w tym przypadku ropień wędruje w przestrzeni między zwieraczami odbytu w kierunku dogłowowym rozwijając się ponad dźwigaczem odbytu. Może również powstać w następstwie procesów zapalnych rozwijających się w miednicy (np. choroba Crohn’a, zapalenie uchyłków esicy). Do jego głównych objawów zalicza się silny ból w okolicy odbytnicy, gorączkę, zatrzymanie moczu. Badanie chirurgiczne nie zawsze ujawnia wyraźne cech ropnia. Ropień może znajdować się poza zasięgiem badania palcem przez odbyt. Badaniem z wyboru jest tomografia komputerowa. Diagnostyka różnicowaRopień okołodbytniczy powinien być odróżniony od innych ropnych schorzeń występujących w okolicy odbytu: zapalna torbiel przedkrzyżowa,ropne zapalenie gruczołów potowych,ropne zapalenie torbieli przywłośnej,ropień gruczołu Batholiniego. Leczenie ropni okołoodbytniczych: Leczenie ropni okołoodbytniczych obejmuje następujące, podstawowe zasady: każdy ropień okołoodbytniczy wymaga drenowania w chwili rozpoznania; brak chełboczącego guzka nie stanowi przeciwwskazania do drenażu;antybiotykoterapia może być stosowana w dodatkowych chorób takich jak: choroby zastawek serca, stosowanie immunosupresji, rozległy cellulitis i cukrzyca. Około połowy ropni jest przyczyną powstawania przetok okołoodbytniczych. Powstanie przetoki okołoodbytniczej powstaje równie często przy samoistnym lub chirurgicznym drenażu ropnia. W trakcie drenażu ropnia nie zaleca się wycinania potencjalnego kanału przetoki. Wiąże się to z częściej występującym nieotrzymaniem stolca pojawiającym się po pierwotnej wycięciu przetoki (40% vs 21% chorych). Jedynym wskazaniem do jednoczasowego drenażu ropnia i wycięcia potencjalnego kanału przetoki są nawroty choroby. Ropień okołodbytowy (absecssus perianalis)Leczenie ambolatoryjne. Ropień jest nacinany w znieczuleniu miejscowym. Wykonuje się krzyżowe nacięcie w jak najmniejszej odległości od brzegu odbytu. W ten sposób skraca się maksymalnie długość potencjalnej przetoki, która rozwija się w następstwie ropnia. Ropień kulszowo – odbytniczy (abscessus ischiorectalis)Niewielkie ropnie tego typu mogą być drenowane ambulatoryjnie. Większe ropnie powinny być nacinane w znieczuleniu ogólnym w warunkach bloku operacyjnego. Nacięcie powinno wyć wykonywane według tych samych zasad jak dla ropnia okołoodbytowego. Ropień międzyzwieraczowy (intersphincteric abscessus)Ropień międzyzwieraczowy powinien być drenowany w warunkach sali operacyjnej. W znieczuleniu ogólnym nacina się ropień od strony światła kanału odbytu przecinając mięsień zwieracz wewnetrzny. Ropień naddźwigaczowy (supralevator abscessus)Drenaż ropnia naddzwigaczowego zależy od miejsca jego rozwoju. Jego drenaż jest zawsze wykonywany w warunkach sali operacyjne, w znieczuleniu ogólnym. W przypadku rozwoju z gruczołów okołoodbytniczych i penetracji do okolicy kulszowej, powinien być drenowany poprzez nacięcie skóry w okolicy pośladków. Ropnie powstałe w następstwie procesów ropnych w miednicy, powinny być drenowane z dostępu poprzez odbytnicę (zapobiega to powstawaniu przetok pozazwieraczowych). Ropień podkowiastyRopień podkowiasty powinien być drenowany w warunkach sali operacyjnej, w znieczuleniu ogólnym. Główne, głębokie nacięcie jest wykonywane w linii środkowej tylnej głęboko do przestrzeni położonej poza kanałem odbytu i odbytnicą. Konieczne jest tu pośrodkowe przecięcie zwieracza wewnętrznego odbytu pomiędzy kością guziczną i odbytem oraz rozsunięcie powierzchownej części zwieracza zewnętrznego odbytu celem uwidocznienia drenowanej przestrzeni. Poprzez dodanie tylnego, pośrodkowego nacięcia dolnej połowy zwieracza wewnętrznego, gruczoł analny, z którego rozwinął się ropień jest również drenowany. Przeciwległe nacięcie powinno być wykonane ponad ropniem kulszowo – odbytniczym. Badania bakteriologiczne – W większości przypadków nie są konieczne. Do wyjatkowych wskazań należą: konieczność różnicowania pomiędzy ropniem okołoodbytniczym i ropniem z przydatków skóry okolicy odbytu;u chorych leczonych długotrwale antybiotykami;u chorych, u których dolegliwości bólowe nie odpowiadają natężeniem rozpoznanemu ropniowi;u chorych z białaczką lub chłoniakiem, którzy mogą mieć nietypową lub odporną na antybiotyki florę bakteryjną. Przetoka okołoodbytnicza (fistula perianalis) Przetoki okołoodbytnicze są najrzadziej spotykanym schorzeniem proktologicznym. U 90% chorych przetoka okołoodbytnicza powstaje z nieznanych przyczyn. Ponad 30 % ropni okołoodbytniczych powstałych również z nieokreślonych przyczyn przekształca się w przetokę. W pozostałych przypadkach jej rozwój się z określonymi chorobami: przetoki pooperacyjne i pourazowe – 3 procentprzetoki powstałe w wyniku istnienia szczeliny odbytu – 3 procentprzetoki towarzyszące chorobom zapalnym jelit – 3 procentgruźlica – <1 procentnowotwory odbytu i odbytnicy, grzybica, choroby weneryczne, radioterapia i białaczka, mogą również przyczynić się do powstania przetoki okołoodbytniczej Przetoki okołoodbytnicze powstają najczęściej u chorych w 4 dekadzie życia. Dwukrotnie częściej przetoka odbytu występuje u mężczyzn. Podział przetok okołodbytniczych: Rozróżnia się cztery podstawowe rodzaje przetok okołoodbytniczych (rysunek 1) : przetoka międzyzwieraczowa przebiegająca pomiędzy wewnętrznym i zewnętrznym zwieraczem odbytu i kończąca się na skórze okolicy odbytuprzetoka przezzwieraczowa przebijająca wewnętrzny i zewnętrzny zwieracz odbytu i kończąca się na skórze pośladkaprzetoka nadzwieraczowa przechodzi z przestrzeni międzyzwieraczowej ku górze ponad mięśniem łonowo-odbytniczym i przecinając dźwigacz odbytnicy, kieruje się ku skórze pośladkaprzetoka pozazwieraczowa rozwija się w odbytnicy, proksymalnie do kanału odbytu i przechodzi ponad zwieraczami odbytu, kierując się ku skórze pośladka Poza różnorodnym przebiegiem, przetoki okołoodbytnicze mogą posiadać liczne odmiany anatomiczne i być przetokami wielokanałowymi. external anal sphincter – zewnętrzny zwieracz odbytu Rysunek 1: Przebieg przetok okołoodbytniczych: A – przetoka powierzchowna; B – przetoka międzyzwieraczowa; C – przetoka przezzwieraczowa; D – przetoka nadzwieraczowa; E – przetoka pozazwieraczowa Objawy kliniczne i rozpoznanie przetoki okołoodbytniczej : Przetoką okołoodbytnicza rozwija się najczęściej z ropienia okołoodbytniczego, w następstwie jego samoistnego drenażu poprzez skórę okolicy odbytu lub w wyniku jego chirurgicznego chorzy zgłaszają ból w trakcie defekacji. Jednakże jest on zwykle znacznie mniejszy niż w przypadku szczeliny odbytu. Stwierdza się również zmiany wysiękowo – zapalne oraz świąd skóry okolicy przetoki okołoodbytniczej, współistniejącej z chorobą Crohn’a lub innymi chorobami zapalnymi jelit, towarzyszy często biegunka i bóle brzucha. Jednakże, tylko w 5% przypadków choroby Crohn’a przetoka okołoodbytnicza jest jej pierwszym sposób leczenia przetoki zależy od dokładnego rozpoznania jej przebiegu. Konieczne jest ustalenie ujścia wewnętrznego (od strony jelita) i zewnętrznego (od strony skóry) przetoki oraz jej przebiegu względem mięśni zwieraczy odbytu. Ocena przetoki wymaga w wielu przypadkach badania chorego w znieczuleniu ogólnym, w warunkach sali operacyjnej. Badanie fizykalneBadaniem fizykalnym może ujawnić występowanie stwardniałego pasma pomiędzy skóra, a kanałem odbytu w kierunku do ujścia wewnętrznego przetoki. Badanie palpacyjne przez odbyt może ujawnić podejrzaną zbliznowaciała lub obkurczoną kryptę. Dodatkowo badanie “per rectum” ocenia funkcje zwieraczy i daje wskazówki co do konieczności wykonania badania manometrycznego. Anoskopia, proktosigmoidoskopia, kolonoskopia. (zob. rozdz. o żylakach odbytu) Anoskopia może pomóc w identyfikacji otworu wewnętrznego przetoki w kanale odbytu. Masowanie kanału przetoki może powodować wydzielanie się ropy z okolicy linii grzebieniastej w ujściu wewnętrznym przetoki. Proktosigmoidoskopia może wykluczyć głębsze umiejscowienie otworu wewnętrznego, zapalenie jelita grubego lub obecność nowotworu. Kolonoskopia jest właściwą metodą diagnostyczną w przypadku podejrzewania choroby Cohna, jako przyczyny przetoki nawrotowej lub mnogich przetok, lub gdy istnieje podejrzenie zapalenia jelita grubego. W przypadku przewlekłych i nawrotowych przetok okołoodbytniczych wykorzystuje się do pełnej diagnostyki przetok przezodbytową ultrasonografię, tomografię komputerową, rezonans magnetyczny lub fistulografię. Fistulografia. Fistulografia może być wykorzystana w ocenie przetoki nawrotowej, szczególnie w przypadku niepowodzenia pierwotnego leczenia chirurgicznego, spowodowanego nieuwidocznieniem ujścia wewnętrznego przetoki. Otwór zewnętrzny jest delikatnie nakłuwany przez cienka sondę lub dren, przez które podawany jest kontrast rentgenowski, a następnie wykonuje się zdjęcia radiologiczne w pozycjach przednio-tylnej, skośnej i bocznej. Powikłania badania są rzadkie, dolegliwości pacjenta można zmniejszyć poprzez obniżenie ciśnienia wprowadzanego kontrastu w trakcie podawania kontrastu do kanału przetoki. ultrasonografia przetok nie wymaga oceny ultrasonograficznej w celu ich prawidłowego leczenia, niemniej przetoka nawrotowa lub złożona może być wskazaniem do tego badania. W porównaniu z fistulografia badania ultrasonograficzne powala ocenić anatomię zwieraczy oraz ich relacje w stosunku do przetoki. Badanie powinno być wykonane z zastosowaniem głowicy doodbytniczej o częstotliwość 7-10 MHz. Technika ta umożliwia ocenę kanału odbytu i przestrzeni okołoodbytniczej, dostarczając dokładnego obrazu występujących tam struktur. W badaniu USG przetoka jest uwidaczniana jako hypoechogeniczny ubytek. Badanie USG pozwala uwidocznić kanał przetoki międzyzwieraczowej i przezzwieraczowej. Inne, bardziej złożone przetoki nie są dostępne badaniu ultrasonograficznemu. Podanie wody utlenionej do kanału przetoki może pomóc w potwierdzeniu przebiegu kanału przetoki gdyż w jej przebiegu stwierdza się wtedy pęcherzyki powietrza. Rezonans magnetyczny (MRI)Ostatnio publikowane dane podkreślają częstą zbieżność obrazu MRI z oceną sródoperacyjną. W rozpoznaniu pierwotnej przyczyny przetoki – 85,7%, w stwierdzeniu obecności oraz miejsca wtórnego ropnia – 91,4%, w ocenie przetoki o kształcie podkowiastym – 94,3%. Technika ta jest stosowana dla rozróżnienia oraz identyfikacji poszczególnych struktur anatomicznych: zwieracza wewnętrznego i zewnętrznego odbytu, błony śluzowej kanału odbytu, oraz ziarniny wewnątrz przetoki. Niemniej doświadczenia w stosowaniu tej metody są niewielkie. Tomografia komputerowa (TK).TK jest przydatne w ocenie nacieku zapalnego okołoodbytniczego u pacjentów z powikłaniami okołoodbytowymi w przebiegu choroby Cohna. Obraz TK jest uzyskiwany poprzez podanie kontrastu doustnego, dożylnego i doodbytniczego. Według danych z literatury TK może zidentyfikować obecność i przebieg przetoki w 24 %, ropień w 66 % i rozlane zmiany zapalne w 80%. TK oferuje nieinwazyjna metodę obrazowania przestrzeni okołoodbytniczej i pozwala odróżnić ropień wymagający drenażu chirurgicznego od zapalenia tkanki łącznej okołoodbytniczej. Niemniej dokładne miejsce patologii może być ocenione pośrednio w relacji do mięśni i najlepiej jest widoczne w okolicy dźwigaczy i zwieraczy odbytu. TK fistulografia jest inną, nowa techniką obrazowania i może być stosowana z powodzeniem w rzadkich przypadkach przetoki złożonej. Leczenie przetok okołoodbytniczych: Leczenie chirurgiczne jest prawie zawsze konieczne w przypadku objawowych przetok okołoodbytniczych. Nie dotyczy to chorych z przetoką powstałą w następstwie choroby Crohn’a – podstawowym leczeniem powinno być leczenie farmakologiczne. Leczenie chirurgiczne w chorobie Crohn’a powinno być stosowane jedynie w przypadkach nawrotowych przetok celem leczenie przetoki okołoodbytniczej jest jej wyleczenie bez upośledzenia funkcji trzymania chirurgiczne zależy od typu przetoki. Dlatego też rozpoczyna się leczenie od badania przetoki okołoodbytniczej w celu określenia przebiegu jej kanału. Badanie to wymaga zwykle krótkotrwałego znieczulenia ogólnego w celu uniknięcia bólu związanego z oceną kanału i ujść przetoki. Szczególnie trudna jest ocena ujścia wewnętrznego przetoki. Często jego ustalenie nie jest możliwe. Pomocna może być tutaj reguła Goodsall’a ( przetoki, których ujście zewnętrzne znajduje się w odległości do 3 cm od krawędzi odbytu i ku tyłowi od linii poprzecznej odbytu, przebiegają łukowato ku linii środkowej tylnej kanału odbytu;przetoki, których ujście zewnętrzne znajduje się ku przodowi od linii poprzecznej odbytu, przebiegają promieniście do wnętrza kanału odbytu ku najbliżej położonej krypcie okołoodbytowej. Poza regułą Goodsalla mieszczą się przetoki, których otwór zewnętrzny umiejscowiony jest ponad 3 cm od brzegu odbytu lub występują liczne otwory, wówczas otwór wewnętrzny prawdopodobnie umiejscowiony będzie w jednej z krypt tylnych. Reguła Goodsall’a Przetoki międzyzwieraczowa – podstawowym sposobem leczenia tych przetok jest otwarcie kanału przetoki wraz z przecięciem mięśnia zwieracza wewnętrznego odbytu, co nie upośledza funkcji trzymania stolca. Rana pozostaje otwarta do chwili wygojenia przez ziarninowanie. Leczeniem wspomagającym są nasiadówki i przyjmowanie błonnika. Przetoki przezzwieraczowe – pod względem terapeutycznym dzielimy je na niskie i wysokie przetoki przezzwieraczowe. Niskie przetoki przezzwieraczowe mogą być operowane w sposób podobny do przetok międzyzwieraczowych. Jedynym warunkiem jest prawidłowa, przedoperacyjna funkcja zwieraczy odbytu. Wysokie przetoki przezzwieraczowe lub przetoki przednie u kobiet powinny być leczone: z użyciem przecinającego “setonu” (sączka lub niewchłanialnej nici). Metoda ta polega na przeprowadzeniu poprzez kanał przetoki nierozpuszczalnych nici lub cienkiej gumy, które są stopniowo zaciskane (co tydzień do miesiąca), aż do chwili przecięcia obejmowanej części mięśnia zwieracza zewnętrznego odbytu. Powolne przecinanie zwieracza odbytu wraz z postępującym jego włóknieniem w miejscu działania setonu, zapobiega jego znacznemu rozdzieleniu się w chwili jego przecięcia. Leczenie z użyciem setonu istotnie zmniejsza częstość nawrotów choroby jednakże, u części chorych, powoduje nieznaczne nietrzymanie stolca. Objawy nietrzymania stolca ustępują zwykle po całkowitym wygojeniu wycięciem kanału przetoki i zastosowaniem płata śluzówki zamykającego otwór wewnętrzny. Przetoka jest wycinana od ujścia zewnętrznego do okrężnych włókien mięśnia zwieracza zewnętrznego odbytu. Pozostała część kanału przetoki jest oczyszczany z ziarniny i patologicznego nabłonka. Ujście wewnętrzne jest koagulowane i oczyszczane. Następnie płat śluzówkowo-mięśniowy jest przesuwany z części proksymalnej jelita ponad ujście wewnętrzne przetoki. . Wycinany płat jest skierowany podstawą w stronę bliższą jelita. Szczyt płata powinien wystawać maksymalnie 1 cm poniżej otworu wewnętrznego przetoki. Podstawa płata powinna być maksymalnie dwukrotnie szersza od jego środka. Rana wewnętrzna w mięśniach powinna być zeszyta za pomocą nici wchłanialnej po oczyszczeniu przetoki. Szczyt płata zawierający otwór wewnętrzny przetoki należy wyciąć a sam płat przyszyć w tę okolice za pomocą szwów wchłanianych. Istotnymi cechami stosowania tej metody są: odżywczy płat zaopatrujący w krew, brak napięcia, zamknięcie otworu wewnętrznego przetoki. Część zewnętrzna kanału przetoki powinna być drenowana lub wypełniona klejem tkankowym. Przewagą tej metody leczenia przetok okołoodbytniczych jest znacznie mniejszy odsetek dysfunkcji zwieraczy odbytu niż przy zabiegach z zastosowaniem sączka;użycie kleju tkankowego. Jest nową metodą leczenia wysokich i skomplikowanych przetok okołoodbytniczych. Metoda ta zapewnia szanse wyleczenia u około 60% chorych. Jednakże metoda ta nie posiada istotnych powikłań. Może być ona również stosowana w przypadku występowania przetok u chorych z chorobą Crohn’ stożków” kolagenowych (anal fistula plug). Jest to najnowsza metoda leczenia wysokich przetok okołoodbytniczych. Polega ona na wprowadzeniu do kanału przetoki podłużnego stożka wytwarzanego ze świńskiego kolagenu. Stożek ten zamyka ujście wewnętrzne przetoki oraz wypełnia jej kanał. Metoda ta pozwala na leczenie wysokich przetok bez ryzyka uszkodzenia zwieraczy. Pozwala ona również na wielokrotne powtarzanie zabiegu w przypadku nawrotu przetoki. Przetoki nadzwieraczowe – przetoki nadzwieraczowe powinny być leczone metodą setonu lub metodą przemieszczenia fragmentu śluzówki. Przetoki pozazwieraczowe – dzielimy na niskie i wysokie. Przetoki z ujściem wewnętrznym położonym nisko w odbytnicy mogą być czasami leczone przezodbytniczo z zastosowaniem przemieszczonego fragmentu śluzówki odbytnicy. Przetoki położone powyżej, w jelicie grubym lub wywodzące się z jelita cienkiego powinny być leczone przez laparotomię w celu wycięcia fragmentu jelita i usunięcia kanału przetoki. Wskazania do zastosowania “setonu”Następujące sytuacje kliniczne wymagają zastosowania sączka: 1) przetoka obejmująca znaczną cześć mięśnia zwieracza zewnętrznego np. głęboki przedni lub głęboki tylny ropień, 2) przednia przetoka u kobiet, 3) pacjenci ze współistniejącym zapaleniem jelita grubego lub HIV, 4) starsi pacjenci z osłabioną funkcja zwieraczy, 5) niepewność w lokalizacji przetoki w stosunku do zwieracza, 6) mnogie, jednoczasowej przetoki, 7) pacjenci z licznymi wcześniejszymi operacjami zwieraczy lub po urazie zwieraczy. Zastosowanie “setonu” pozwala na uzyskanie następujących wyników leczenia chirurgicznego przetok: współczynnik nawrotu od 0% do 17% (średnio do 5%), nietrzymanie gazów 0-25%, stolca (średnio 3,5%) i wysoki bo 40% wskaźnik bezwiednego zanieczyszczania się. Wczesne powikłania pojawiają się maksymalnie u 6% chorych : zatrzymanie moczu, krwawienie, zaklinowanie stolca, zakrzepowe zapalenie żylaków odbytu. Późniejsze powikłania (9%) to: ból, krwawienie i zapalenie, świąd skóry okolicy odbytu. Wskazania do zastosowania przemieszczonego płata śluzówki, kleju tkankowego lub stożka kolagenowegoWskazania do zastosowanie płata śluzówki lub kleju tkankowego jest podobne do wskazań do operacji przetoki okołoodbytniczej z użyciem “setonu”. Jednakże te dwie, nowe metody operacyjne, powinny mieć pierwszeństwo u chorych leczonych z powodu choroby Crohna oraz u chorych z obniżoną odpornością. Współczynnik nawrotu przetoki wynosi tu około 10% (choroba Crohna – 30%). Metody te wiążą się ze znacznie mniejszą częstością powikłań, a w szczególności z niewielkim ryzykiem nietrzymania stolca. Szczególne wskazaniaU pacjentów z chorobą Cohna, albo AIDS może zaistnieć konieczność czasowej stomii, odżywiania pozajelitowego lub stosowania cyclosporyny. Powikłania po leczeniu chirurgicznym przetok okołoodbytniczych: NawrótWskaźnik nawrotów po leczeniu chirurgicznym przetoki może być całkiem wysoki. Głównymi czynnikami nawrotu przetoki są: niewystarczające leczenie wstępne, zła kontrola leczenia rany po fistulotomii oraz współistnienie zapalenia jelita w przebiegu choroby Crohna. Częstsze kontrolne wizyty w gabinecie zabiegowym po leczeniu chirurgicznym mogą pomóc pacjentowi w prawidłowej pielęgnacji rany. Pozwala to klinicyście kontrolować proces gojenia rany. Pacjent z nietrzymaniem stolca musi być zbadany bardziej dokładnie. Powinna być wykonana manometria, ultrasonograficzne badanie zwieraczy odbytu, elektromiografia, latencja motoryczna nerwu sromowego. Nietrzymanie stolcaDysfunkcja zwieraczy odbytu jest najbardziej niepokojącym powikłaniem. Szczególnie często występuje ona w pierwszym okresie po leczeniu operacyjnym. W ciągu pierwszych dwóch lat od zabiegu stwierdza się to powikłanie u około 7% chorych. Jego częstość zmniejsza się w miarę upływu czasu i ostatecznie dotyczy 3,2% chorych. Dysfunkcja zwieraczy odbytu jest najczęściej obserwowana po leczeniu przetok również od wielkości nacięcia zwieracza odbytu. Większość pacjentów z niewielkimi objawami nietrzymania stolca uzyskuje poprawę po całkowitym wygojeniu rany. Inne powikłaniaPrzedłużające się gojenie rany, zwężenie odbytu, wypadanie śluzówki odbytnicy. Gojenie rany trwa średnio od 5 do 6 tygodni. W nielicznych przypadkach może ono jednak trwać do 12 tygodni. Przedłużone gojenie najczęściej występuje u pacjentów nie zgłaszających się na badania kontrolne po leczeniu operacyjnym. Zwężenie odbytu po operacji przetoki prowadzi do przewlekłych zaparć, bolesnego parcia na stolec lub przecieku luźnego stolca brzegami obkurczonej blizny w kanale odbytu. Preferowane jest postępowanie lecznicze polegające na masowaniu okolicy odbytu. Wypadanie śluzówki odbytu może być leczone poprzez chirurgiczną plastykę odbytu.

Brązowa plamka na odbycie psa. Witam, mój piesek to mały kundelek, mający nieco ponad 5 lat. Jakiś czas temu zauważyłem na jego odbycie brązową/brunatną plamkę (podłużną, pionową, u dołu jakby bardziej okrągłą, ok. 1 cm), znajdującą się poniżej otworu odbytu. Struktura tego jest gładka, wygląda po prostu jak miejscowe Rak jądra u psa. Rak jest jedną z najgorszych chorób, jakie istnieją. Niestety, nowotwory coraz częściej atakują nie tylko ludzi, ale również psy. Dlatego, jeśli obawiamy się o zdrowie naszego pupila, powinniśmy dowiedzieć się jak najwięcej o chorobie, na którą zapadł nasz pies. Jeżeli jest to rak jądra, nie bagatelizujmy problemu. Wczesne rozpoznanie może uratować życie naszego czworonożnego przyjaciela. Rak jądra u psa. Czy można go wyleczyć? Jakie są rokowania? Rak u twojego ukochanego czworonoga nie musi oznaczać końca świata. Szanse na jego powrót do zdrowia zależą od mnóstwa czynników. Dowiedz się, co możesz zrobić, żeby pomóc swojemu psu jak najłagodniej przejść przez chorobę i szybko powrócić do zdrowia! Rak jądra u psa polega na rozrastaniu się jego komórek w niekontrolowany sposób. Bezpośrednią przyczyną choroby jest hormonalna stymulacja androgenowa, gromadzenie się 5 dihydrotestosteronu (DHT), a także zwiększenie się ilości receptorów dla androgenów w gruczole narażone na chorobę są czworonogi z wnętrostwem. Co to znaczy wnęter? Wnętrostwo polega na tym, że jedno albo oba jądra, zamiast w mosznie, znajdują się w kanale pachwinowym lub jamie brzusznej. Takie zwierzęta są narażone na przegrzanie jąder, co znacznie zwiększa ryzyko zapadnięcia na raka jąder i powoduje bezpłodność. Rak jądra u psa objawyJakie symptomy powinny nas zaniepokoić? Wbrew mitowi, że „rak nie boli” i nowotwór może wykryć jedynie lekarz, organizm naszego czworonoga wysyła wiele sygnałów. Mogą, ale nie muszą one świadczyć o tym, że chodzi o raka jądra u objawia się rak jądra u psa? Jeśli dostrzegamy, że piesek krwawi z miejsc intymnych, nosa albo innych części ciała, koniecznie udajmy się do weterynarza. Czy odnosimy wrażenie, że w krótkim okresie jego waga gwałtownie spadła? A może przy głaskaniu wyczuwamy guzki i powiększenia, których wcześniej tam nie było? Brak apetytu, bolący i spuchnięty brzuch, biegunka, kłopoty z oddawaniem moczu albo krwawy mocz jasno świadczą, że z pieskiem dzieje się coś próbujmy leczyć zwierzaka samodzielnie – wiele schorzeń jest w stanie wykryć wyłącznie lekarz za pomocą badania krwi albo prześwietlenia. Tylko tak może dobrać zwierzakowi leki albo zaplanować metody leczenia. Rak jąder u psów leczenieJak się leczy raka jąder u psów? Do podstawowych sposobów leczenia raka jąder u psów należy metoda chirurgiczna. Jest ona najczęściej stosowana u czworonożnych pacjentów, u których rak wykryto na dość wczesnym etapie. Innymi sposobami są leczenie paliatywne albo chemioterapia. Leczenie paliatywne raka na czym polega? Leczenie paliatywne dotyczy przypadków, kiedy weterynarz kładzie przede wszystkim nacisk na złagodzenie przykrych objawów choroby oraz zapewnienie psu jak najlepszego samopoczucia. Istnieją różne metody leczenia paliatywnego. Do podstawowych należy podawanie leków przeciwbólowych, leczenie farmakologiczne i terapia u psaChemioterapia na czym polega? Chemioterapia jest najpopularniejszą metodą leczenia nowotworów. W wyniku dobrze wykonanej chemioterapii powinno dojść do wyniszczenia wszystkich dzielących się komórek. Chociaż skutkiem ubocznym jest osłabienie również zdrowych komórek, warto wiedzieć, że psy znoszą chemioterapię o wiele lepiej niż ich opiekunowie. Oczywiście wiele zależy od rasy i chemioterapia jest skuteczna? Istnieją przypadki, gdy weterynarz nie może wykonać chemioterapii, ponieważ takie działanie może doprowadzić do śmierci wycieńczonego pacjenta. Podawanie chemii obejmuje cały cykl leczenia. Opiekun chorego na raka jąder zwierzaka powinien zdawać sobie sprawę, że po pierwszym podaniu leków nie następuje polepszenie. Wręcz przeciwnie – zwierzak ma podwyższoną temperaturę ciała i odczuwa ból. Rak jąder u psów. Rak jąder u starego psaRak jądra występuje najczęściej u piesków powyżej szóstego roku życia, ale niekiedy przytrafia się nawet dwuletnim i młodszym osobnikom. Najczęściej na raka jądra psa zapadają dziesięciolatki. Dlatego im nasz zwierzak jest starszy, tym uważniej powinniśmy obserwować jego zachowanie i bardziej pilnować wizyt u weterynarza. Pamiętaj, że im zwierzak ma więcej lat, tym mniej energii i zdolności regeneracji. Rak jądra u psa przerzuty. Nowotwór jądra u psa rokowanieCzy rak jądra u psa daje przerzuty? Niestety, to możliwe, ale nie musi być regułą. Nowotwór jądra u psa rokowanie? Zwykle dzięki chemioterapii udaje się zahamować rozwój raka jądra. Szczególnie gdy został wykryty na wczesnym jednak przerzuty są zbyt rozległe, najczęściej weterynarz proponuje leczenie paliatywne. Leczenie paliatywne u nieuleczalnie chorych zwierząt ma zapewnić im największy komfort w ostatnich miesiącach, a czasem latach życia. W ten sposób zyskują jeszcze jakiś czas na spędzenie czasu z opiekunem, a opiekun – na pogodzenie się z losem i pożegnanie ukochanego jądra u psa zapobieganieNie da się w stu procentach zapobiec wystąpieniu nowotworu u naszego pupila. Jednak istnieją sposoby, dzięki którym możemy zniwelować niebezpieczeństwo, że rak jądra u psa w ogóle zapobiec rakowi jądra? Brak jądra u psa pomoże? Najskuteczniejszą metodą jest usunięcie jądra naszego psiaka, najlepiej obu na raz. To rozwiązanie szczególnie potrzebne, kiedy mamy do czynienia z wnętrem. Pamiętaj, że rak to choroba przenoszona genetycznie, więc istnieje zagrożenie, że jeśli rodzic albo dziadek twojego psa na nią zapadł, jego też to możemy również zapominać o profilaktyce. To szczególnie istotne, jeśli nasz czworonóg ukończył już szósty rok życia. Ważnych informacji może dostarczyć nawet podstawowe badanie krwi. Rak jąder u psów. Badania profilaktyczne psaWydaje ci się, że kilka miesięcy albo rok bez wizyty u weterynarza nie mają żadnego znaczenia dla życia twojego czworonoga? Przypomnij sobie, że dla psa pół roku to aż pięć lat człowieka!Do specjalisty warto zaglądać nie tylko, żeby kupić tabletki na odrobaczanie albo wykonać obowiązkowe szczepienie. Raz do roku nasz czworonóg powinien koniecznie przejść zestaw podstawowych badań, które rzucą światło na jego aktualny stan zdrowia. Zwierzaki najczęściej okazują, kiedy coś je boli, jednak czasem czują się zupełnie dobrze, chodzą chętnie na spacery, mają apetyt oraz są skore do zabawy. Zaczynają skarżyć się, dopiero gdy sprawy zajdą już daleko. W dodatku im szybciej odkryjemy, że doszło do zakażenia albo podrażnienia, tym szybciej i mniejszym kosztem uda się je wyleczyć. Jakie badania profilaktyczne należy wykonywać u weterynarza? Badania krwi – morfologia i podstawowe badania biochemiczne – a także badanie moczu, szczególnie jeśli pojawiają się w nim kropelki krwi. Zaburzenia pracy tarczycy albo powiększenie czerwonych krwinek są niedostrzegalne gołym okiem i tylko weterynarz precyzyjnie określi, co się dzieje. Jak opiekować się chorym psem?Jak opiekować się chorym psem? Istnieje tak zwana zasada 3xC i to jej powinniśmy się trzymać. Co to jest metoda 3xC? Cicho, ciepło, do tej pory posłanie twojego pupila znajdowało się w miejscu, przez które codziennie przechodzili wszyscy domownicy, powinnaś je przenieść gdzieś, gdzie będzie miał więcej spokoju. Pamiętaj, że musi być wolne od przeciągów, nawiewów klimatyzacji oraz oddalone od kaloryfera na tyle, żeby pieskowi nie było zbyt gorąco. Nawet jeśli wcześniej uwielbiał uczestniczyć we wszystkim, co się działo w rodzinie, choroba to moment, kiedy powinien skupić się na zebraniu sił. Po drugie, to miejsce nie może być zbyt naświetlone. Jeśli w pokoju znajduje się okno, koniecznie zaciągnij zasłony albo zapuść podawać choremu psu do jedzenia? Tak samo, jak u ludzi, dieta psa powinna ulec modyfikacji, kiedy akurat choruje. Koniecznie wypytaj o szczegóły weterynarza, ponieważ składniki, które pomogą czworonogom z chorym żołądkiem, niekoniecznie sprawdzą się u tych z rakiem jądra. Na pewno nie powinien jeść swojej codziennej karmy. Zamiast tego kup bezpośrednio w gabinecie weterynaryjnym specjalną wersję dla psich rekonwalescentów. Legowisko dla chorego psa Kiedy przygotowujemy legowisko dla chorego czworonoga, powinnyśmy zadbać, by czuł się na nim komfortowo i bezpiecznie. Pamiętaj, że zwierzak nie powinien, a często zwyczajnie nie może wychodzić zbyt daleko. Dlatego musi mieć wszystko położone „pod nos”.Nie musisz od razu przynosić zwierzakowi wszystkich zabawek, ale ulubiona maskotka, gryzak lub kocyk jest niezbędny. Wykorzystaj kilka starych poduszek albo okryć, żeby uwić mu miękkie i przytulne gniazdko. Niedaleko umieść miskę z wodą i karmą. Pilnuj, żeby zawsze była przyjemnie zimna i świeża. Po całym dniu dokładnie ją wypłucz, żeby na dnie nie zostawał osad. Usuń wszystkie przedmioty i meble, które mogłyby stanowić przeszkodę albo zagrożenie dla zwierzaka. Jeśli czworonóg nie może na razie opuszczać mieszkania, żeby załatwić swoje potrzeby, warto pomyśleć o tymczasowym rozwiązaniu. Pamiętasz maty, które stosowałaś, kiedy przeprowadzałaś z pupilem trening czystości? Powinnaś znowu się w nie zaopatrzyć. Kiedy dostrzeżesz, że psiak wierci się i spogląda znacząco w stronę drzwi, pomóż mu dotrzeć do maty. Pupil szybko nauczy się, że na razie musi siusiać tutaj. Maty są także przydatne, jeśli piesek ma problemy z z chorym psemCzy chory pies może wychodzić na spacer? Niekiedy nasz chory pupil nie ma sił, aby wyjść do innego pokoju, nie mówiąc o spacerach. Należy go wówczas zostawić w spokoju i do niczego nie zmuszać – niech zregeneruje siły. Jednak kiedy jego stan się polepszy, warto powoli zachęcać czworonoga, by wyszedł z nami na i świeże powietrze są niezbędnym składnikiem powrotu do zdrowia. W przypadku ras psów małych sprawa jest ułatwiona. Kiedy york czy chihuahua się zmęczy, wystarczy wziąć go na ręce i zabrać do domu. Jednak bernardyn albo husky raczej nie da się tak łatwo okiełznać. Dlatego, nawet jeśli do tej pory zawsze zbiegaliście na parter po schodach, wybierz windę. Teraz każde, nawet najkrótsze wyjście to dla zwierzaka spory wysiłek i warto oszczędzać energię na później. Pamiętaj, że w okresie rekonwalescencji nasz czworonóg powinien, w miarę możliwości, unikać kontaktu z innymi psami. Jego układ odpornościowy jest poważnie osłabiony, więc o wiele łatwiej może zarazić się chorobami i infekcjami. ZOBACZ ZDJĘCIA:fot. Meredith HunterTwój pies ma już ponad sześć lat, nie ma apetytu i stracił na wadze? Uważaj, to może być rak Jeremiah HigginsRak jąder najczęściej występuje u czworonogów w dziesiątym roku życia. Dlatego przynajmniej raz do roku należy wybrać się z psiakiem do weterynarza, żeby przeprowadzić kompleksowe Gabrielle CostaNa początku leczenia, tuż po podaniu leków, stan zwierzaka prawdopodobnie się pogorszy. Opiekun powinien być na to przygotowany, żeby nie martwić się gorączką i bólem swojego Robert LarssonKiedy przygotowujesz legowisko dla chorego psa, zadbaj o to, by było wygodne oraz położone w zacisznym i ciepłym J-S RomeoJeśli nasz zwierzak przeszedł zabieg chirurgiczny, najprawdopodobniej przez jakiś czas będzie musiał nosić specjalny kołnierz, który powstrzyma go od wylizywania świeżej rany. ZOBACZ TEŻ:Choroby psów: Najstraszniejsze psie chorobyIle pies jest w ciąży? Informacje i specyfika rasGłuchy pies: objawy, leczenie i jak mu pomóc

Galeria zdjęć chorób skórnych. Choroby dziecięce. Choroby przenoszone drogą płciową. Guzek przy odbycie zdjęcia, zmiany w okolicy odbytu zdjęcia, choroby odbytu u mężczyzn, kobiet. Szczelina odbytu, zaczerwieniony swędzący odbyt, świąd odbytu. Choroby odbytu zdjęcia obrazy.

Przepuklina jest problemem wielu psów. Niektórzy właściciele mogą zauważyć na ciele zwierzęcia dziwną wypukłość, którą można wcisnąć do środka, lecz szybko powraca. W zależności od rozmiaru przepukliny, stanowi niegroźną wadę kosmetyczną, czasem może dojść do uwięzienia jelita w tym zaułku i doprowadzić do zaburzeń w układzie pokarmowym. Przepuklina u psa Przepuklina jest problemem wielu psów. Niektórzy właściciele mogą zauważyć na ciele zwierzęcia dziwną wypukłość, którą można wcisnąć do środka, lecz szybko powraca. W zależności od rozmiaru przepukliny, stanowi niegroźną wadę kosmetyczną, czasem może dojść do uwięzienia jelita w tym zaułku i doprowadzić do zaburzeń w układzie pokarmowym. Zazwyczaj nie jesteśmy w stanie oszacować skali zagrożenia, więc najlepiej jak każda przepuklinę obejrzy lekarz weterynarii i podejmie decyzję odnośnie dalszego postępowania. Lekarz weterynarii bierze pod uwagę wielkość i rodzaj przepukliny, płeć oraz przeznaczenie użytkowe psa. Schorzenie to dotyka psy w różnym wieku, zarówno starsze, jak i młode osobniki. U szczeniąt występuje przepuklina wrodzona, u nieco starszych urazowa. Schorzenie to polega na nieprawidłowości w budowie jamy brzusznej, w wyniku której pojawiają się komplikacje w umiejscowieniu niektórych organów wewnętrznych. Przepuklina pępkowa Jest to wada występująca u młodych psów. Pojawia się w wyniku nieprawidłowego zrośnięcia pierścienia pępkowego i linii białej. Jest uwarunkowana genetycznie, więc nie zaleca się rozmnażania psów, u których zdiagnozowano to schorzenie na tle dziedzicznym. Najczęściej spotyka się ją u ras, takich jak wyżeł weimarski, basenji, pekińczyk. Objawy kliniczne nie są widoczne u osesków, worek przepuklinowy może być widoczny dopiero u kilkutygodniowego pieska. Oprócz uwarunkowań genetycznych, do przyczyn powstania tego schorzenia zalicza się ciągnięcie pępowiny podczas porodu. W wyniku tego powstają nieprawidłowości w budowie ściany brzusznej i tworzą się luki, w które wnika treść. Takie sytuacje mogą pojawić się w momencie nieodpowiedniego przegryzania pępowiny przez sukę lub też, jeśli osesek zwisa na pępowinie podczas porodu na stojąco. Działanie zapobiegawcze, poprzez unikaniu naprężaniu pępowiny, może zminimalizować wystąpienie tego schorzenia. Jeśli jest to niewielkie uwypuklenie, to w worku przepuklinowym zazwyczaj znajduje się kawałek sieci i tkanki tłuszczowej. Często stanowi jedynie defekt kosmetyczny i jest usuwany przy okazji innego zabiegu, np. sterylizacji. Jednak do 6 miesiąca życia worek zazwyczaj sam zanika. W takich sytuacjach, należy jedynie monitorować jego stan i odprowadzać zawartość do jamy brzusznej. W nieco większym worku przepuklinowym, mogą znaleźć się również fragmenty jelit, co już stanowi zagrożenie życia psa. Potrzebna jest operacja. Czasem zdarza się tak, że treści z worka nie można wtórnie wcisnąć do jamy brzusznej, może to być przyczyną zrośnięcia się obu elementów. W przypadku występowania jedynie niewielkiego worka przepuklinowego, objawy nie są widoczne, ponieważ nie przeszkadzają psu i nie zadają bólu. Jeśli do worka dostaną się części jelita, mogą powodować bóle brzucha, w bardziej skomplikowanych przypadkach zapalenie otrzewnej. Zabieg polega na zlikwidowaniu worka przepuklinowego, poprzez umieszczenie jego treści ponownie w jamie brzusznej oraz zamknięciu otworu. Operacje tego typu przeprowadza się zazwyczaj u psów powyżej 2-3 miesiąca życia. Jeśli istnieje zagrożenie życia, zabieg przeprowadza się adekwatnie do sytuacji. Operacja nie jest skomplikowana, mogą jednak pojawić się zagrożenia związane z wybudzeniem szczenięcia. W miarę wzrostu psa, worek przepuklinowy może się powiększać, zaś pierścień przepuklinowy zwęża się. Zawsze operuje się suki, ze względu na wystąpienie możliwości ciąży i porodu, a także psy myśliwskie. Przepuklina przeponowa Ten rodzaj przepukliny najczęściej występuje pourazowo u psów powypadkowych, np. potrącenia, pogryzienia. Powstaje, na skutek uszkodzeniu przepony, w wyniku której treść jamy brzusznej może przedostać się do klatki piersiowej. Przyczyną mogą być złamane żebra, które przebijają przeponę. Pies ma wówczas wyraźne problemy z oddychaniem. Trzeba wykonać badanie radiologiczne klatki piersiowej i, jeśli stan pacjenta na to pozwala, torakoskopie. Badanie to polega na wprowadzeniu do płuc urządzenia, które umożliwia zobaczenie chorego obszaru oraz ewentualnie pobranie próbki do badań. Leczenie opiera się na wykonaniu zabiegu chirurgicznego i zespolenia uszkodzonych tkanek. Wykonywany jest najczęściej poprzez laparotomię. Jest to inwazyjna metoda, dlatego też korzystniejsza wydaje się torakoskopia. Dzięki niej pies nie odczuwa dużego bólu, to nowa możliwość leczenia przepukliny przeponowej. Przepuklina pachwinowa Jest to kolejna przepuklina uwarunkowana genetycznie. Częściej występuje u suk, niektóre rasy mają większą predyspozycję do tego schorzenia. Ten typ przepukliny najczęściej spotyka się u bassetów, pekińczyków, basenji, west highland white terrierów. Powstaje przez nieodpowiednie wykształcenie się pierścienia pachwinowego, przez który przemieszczają się jelita. Może pojawiać się u psów, w wyniku opóźnienia zstępowaniu jąder, co z kolei jest przyczyną nieprawidłowego zamykania się pierścienia pachwinowego. Jednak zdecydowanie częściej pojawia się u suk. Objawem jest widoczny worek przepuklinowy w okolic pachwin. Wewnątrz tego tworu najczęściej znajduje się tłuszcz jelitowy. Rzadziej spotyka się przemieszczenie jelit. Jeżeli jest niewielki, można pozostawić i usunąć podczas innego zabiegu, który wymaga poddania narkozy. Przepuklina może być komplikacją podczas porodu, więc trzeba usunąć chirurgicznie to schorzenie. W momencie, gdy worek zwiększa swoją wielkość należy zoperować psa. Pozostawienie takiego stanu może doprowadzić do martwicy jelit, pęknięcie ściany jelitowej, w wyniku którego wystąpi zapalenie otrzewnej. Wystąpienie, na bazie uwarunkowań genetycznych, przepukliny pachwinowej nie wyklucza jednoczesnego pojawienia się pępkowej, więc należy monitorować stan psa. Polecane produkty data publikacji artykułu: 2010-06-10 Popularne teraz Komentarze . 79 595 274 597 421 500 288 606

rak odbytu u psa zdjecia